குரு என்னும் தேவதை

பிரமஞானப் பொற்சபை குருகுலம், சேலம்

நமச்சிவாய வாஅழ்க நாதன்தாள் வாஅழ்க !

இமைப்பொழுதும் என்நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்க !

தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி !

எந்நாட்டவர்க்கும் இறைவா போற்றி !

எல்லா உயிர்களும் இன்புற்று வாழ்க !

திருச்சிற்றம்பலம் !

ஓ………………ம்       ஓ………………ம்     ஓ…………………ம்

           சாகா வரமும் தனித்த பேரறிவும்

           மாகாதலில் சிவவல்லப சத்தியும்

            செயற்கரும் அனந்த சித்தியும் இன்பமும்

          மயக்கறத்து அரும்திறல் வன்மையதாகிப்

        பூரண வடிவாய்ப் பொங்கி மேல் ததும்பி

      ஆரண முடியுடன் ஆகம முடியும்

       கடந்து எனது அறிவாங் கனமேல் சபைநடு

       நடம்திகழ்கின்ற மெய்ஞ்ஞான ஆரமுதே

      சச்சிதானந்தத் தனிமுதல் அமுதே

        மெய்ச்சிதாகாச விளைவருள் அமுதே

      ஆனந்த அமுதே அருளொளி அமுதே

            தான்அந்தமிலாத் தத்துவ அமுதே

       நவநிலை தரும்ஓர் நல்ல தெள்ளமுதே

      சிவநிலைதனிலே திரண்ட உள்ளமுதே

     பொய்படாக் கருணைப் புண்ணிய அமுதே

   கைபடாப் பெருஞ்சீர்க் கடவுள் வானமுதே

 அகம் புறம் அகப்புறம் ஆகிய புறப்புறம்

    உகந்த நான்கு இடத்தும் ஓங்கிய அமுதே

    பனிமுதல் நீக்கிய பரம்பர அமுதே

   தனிமுதலாய சிதம்பர அமுதே

உலகெலாம் கொள்ளினும் உலப்பிலா அமுதே

அலகிலாப் பெருந்திரள் அற்புத அமுதே    (அகவல் : 1255-1290)

            அனைத்து உயிர்களும் சிவஅமுதம் பெற்று சிவமாதல் வேண்டுவதன்றி

வேறொன்றும் வேண்டேன் எம் பரசிவ குருவே !

            குருவே சரணம்…. குரு வாழ்க …….. குருவே துணை !

நமது விதைக்குள் விதை தளத்தில் இணைந்து ஞானத்தைச் சுவைப்பதற்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கும் அத்தனை ஞானப் பறவைகளுக்கும் எமது பணிவான வணக்கத்தையும் ஆசிர்வாதத்தையும் தெரிவித்துக் கொள்கின்றோம்.

இன்றைக்கு நாம பேச இருக்கும் தலைப்பு குரு என்னும் தேவதை என்பதைப் பற்றித்தான்.  வாருங்கள் இனிமையாக உரையாடுவோம்.  சற்குருவை ஒரு சிறு கவிதையோடு வரவேற்கலாமே.

அறிவென்னும் ஞானத்தை
எம் உயிரினில் உணர வைத்தாய்
அமுதக் காற்றை சுவாசமாக்கி

சந்திரனின் குளிர்கிரணங்களை உரமாக்கி

சூரிய அடுப்பிற்குள் காய வைத்து

அபான தேவதையை பிராண புருஷனிடம் சேர்த்து

தமிழின் அமுதான ஃ எழுத்தை
எம் சிரநடுவுள்ளே விதைத்திட்ட குருவே

உம்மை நினைக்கும்தோறெல்லாம்

எம் உயிரானது குழைந்து நெளிந்து உருகி

தேன் தொட்ட பலாக்கனியாய்

தித்திக்குதே !

உன்னை தேவதையாக அடைய

என்ன தவம் செய்தேனோ? யாமறியேனே.

“என்னடா அங்க ஒரே பாட்டும் கும்மாளமுமா இருக்கே? என்ன விசயம்?” என்றார் என் குரு ஸ்ரீஸ்ரீ பரமஹன்ச சுந்தரானந்த மஹரிஷி அவர்கள். சதுரகிரி மலையில் எம் குருவோடு வாழ்ந்த நாட்களை என்றைக்குமே மறக்க முடிவதில்லை.  அந்த நிகழ்காலத்திலேயே இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறேன்.

“என்னடா பாட்டுன்னு கேட்டேன்” என்றார் மீண்டும்.

“சும்மா குருவே, உங்களைப்பற்றி யோசிச்சிட்டு இருந்தேன். அப்போ ஒரு கவிதை ஒன்று தாலாட்டுப் பாடிக்கிட்டு வந்தது.  அதைத்தான் என் வாய் முணுமுணுத்தது” என்றேன்.

“கவிதையா? உனக்கு கவிதையெல்லாம் எழுத வருமாடா? சொல்லவே இல்லையே நீ” என்றார்.

“காதல்னு ஒரு பேய், பிசாசு, மோகினி உள்ளே புகுந்துட்டா பிச்சைக்காரன் கூட கவிதை வாசிப்பான் குருவே” என்றேன்.

“அப்ப உனக்கு காதல் வந்துருக்கா?” என்றார்.

“அந்த தேவதை வந்து பலகாலம் ஆச்சு. அந்தத் தேவதையைத் தேடிக்கிட்டே இருக்கேன். கண்டே பிடிக்க முடியல குரு” என்றேன்.

“ஓ அப்படியா, விசயம்.  நான் வேணா கண்டுபிடிச்சு தரட்டா?” என்றார்.

“ஏன் குரு இப்படி படுத்துறீங்க? இங்க எதுக்கு வந்திருக்கேன். வித்தையைக் கத்துக்கிறேன். அப்படி அதைப் பார்த்துக்கலாம். எங்கே ஓடிடப் போகுதுன்னு” சொன்னேன்.

“பொண்ணுங்கள நினைச்சாதான் காதல், கவிதையெல்லாம் வருமா? என்னை நினைச்சா வராதா கவிதை?” என்றார்.

“குரு, உங்களை நினைச்சா கவிதை சதுரகிரியை விட்டே பின்னங்கால் பிடறியில் அடிக்க ஓடிடும்” என்றேன்.

“டேய் மவனே, அவ்வளவுதான் நீ” என்றார்.

“பின்ன என்ன குரு, ஒரு சந்நியாசியைப் பார்த்து, சாமியாரைப் பார்த்து, குருவைப் பார்த்தெல்லாம் யாராவது கவிதையால் கொஞ்சுவாங்களா?” என்றேன்.

“அப்ப என்மீது கவிதை பாட மாட்ட” என்று சற்று குரலை உயர்த்தினார். எனக்கு உள்ளுக்குள்ள பயம் வர ஆரம்பிச்சது.  இவரை எப்படி சமாளிக்கறது, ஒண்ணும் விளங்கலயே என்று தடுமாறிக்கிட்டிருந்தேன். அப்போது ஞானாம்பா எனக்கு ஒரு ஐடியா சொல்லிச்சு, “சிவநேசா, நான் ஒரு ஐடியா சொல்லவா” என்றது. “சொல்லு, ஞானாம்பா” என்றேன்.  “நம்ம குருவை உன் காதலியா நினைச்சு கவிதை சொல்லு, அவரு சந்தோசப்படுவார்” என்றது.  “அட, இது நமக்கு தோணாம போச்சே.  ஞானாம்பா அருமையான ஐடியா. அப்படியே செஞ்சுடறேன்” என்று சொல்லிட்டு, குருகிட்ட பேச ஆரம்பித்தேன்.

“சரிங்க குரு.  நான் உங்கமீது ஒரு கவிதையை சொல்றேன்.  ராகமா எல்லாம் பாட வராது.  ஏதோ அப்படி இப்படின்னு கவிதையா வாசிப்பேன்.  ஆனா, ஒரு அனுமதியை நீங்க கொடுக்கணுமே, அப்பத்தான் எனக்குள் கவிதை ஊற்றுப் பொங்கிட்டு வரும்” என்றேன்.

“என்னது, கவிதை ஊற்றா? அப்புறம்.  என்னடா ஆச்சு இன்னைக்கு உனக்கு? சரி அனுமதி தரேன், வாசி” என்றார்.

அப்புறம் என்ன, கவி தேவதையைப் பிரார்த்தித்துக் கொண்டு, மனசை ஒருநிலைப்படுத்த ஆரம்பிச்சேன். வார்த்தைகள் ஊற ஆரம்பித்தன.  வார்த்தைகள் சங்கமிக்க ஆரம்பித்தன.  வார்த்தைகள் அழகு காட்ட ஆரம்பித்தன. குருவை வச்சக் கண் மாறாமல் இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது குருவின் முன்னால் பக்தர்கள் கொடுத்திருந்த தேன் மிட்டாய் தட்டு நிறைந்திருந்தது. கவிக்கான கரு கிடைத்துவிட்டது.  தேன் மிட்டாய். பின் கவிதை வாசிக்க ஆரம்பித்தேன்.

என் தேவதை ஒரு தேன்மிட்டாய்.

ஒரு தேவதை தேன்மிட்டாய்
சாப்பிடும் என்று யாராவது

கேள்விப்பட்டதுண்டா?

நான் இதுவரை கேள்விப்படவில்லை.
ஆனால், இன்று

நேரில் அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கேன்!!

அவள் சுவைத்து சாப்பிடும் போது
அங்கும் இங்கும் அசையும்
அவள் இதழழகை காண
என் விழிகள்
என்ன பாக்கியம் செய்திருந்ததோ?!?!

என்ன தவம் செய்திருந்ததோ!?!?
அந்த தேன் மிட்டாய்..
அவள் பூப்போன்ற இதழில்
தேன் வந்து தீண்டிய பின்பு தான்
அம்மிட்டாய் முழுமை பெற்றிருக்கும்

அதனால்தான் அதன் பெயர்
“தேன்மிட்டாய்”…!

தான் தேவதை என்பதை
முற்றிலும் மறந்து..
நாள் முழுக்க பலமணி நேரம்
என்னுடன் இருந்து..
சிரித்துப் பேசி மகிந்திருந்தாள்

என் தேவதை..
என் மனம் முழுவதும் நிறைந்தாள்..
நீங்கா நினைவுகளாய்
என் உயிரினுள் பதிந்தாள்..!

தேவதையுடன் நான் இருந்தேன்
என்பதற்கு சாட்சியாக அவளிடம்
ஒரு முத்தம் கொடு என்று கேட்டேன்..

அதற்கு தேவதையோ
“என் தேவை ஒன்றை
நீ நிறைவு செய்தால்
நான் உன்னுடன் முத்தம்

கொடுத்து கொஞ்சுவேன்” என்றாள்…!

எதைக் கேட்கப் போகிறாள் என்று
நான் உள்ளுக்குள் பயம் கொண்டேன்..

இந்த உலகை உருட்டி
என் கையில் கொடு என்பாளோ?

இல்லை ஆகாயத்தில்

தூக்கிக் கொண்டு பற என்பாளோ?

நிலாவினில் உறங்க வேண்டும்

என்று அடம் பிடிப்பாளோ?

தென்பொதிகைத் தென்றலை

கையோடு அழைத்து வரச்சொல்வாளோ?

கிள்ளை மொழிபேசும்

கிளிகளோடு கவிபாடுச் சொல்வாளோ?

முகத்தோடு முகம் நோக்கி

அகத்தோடு அகம் நோக்கி

கண்ணோடு கண் சேர்ந்து

இன்பக் குழைவினை

இதழோடு பதிப்பாளோ?
ஒருவேளை
என்னைப்பற்றி உருகி உருகி
கவிதை ஒன்று பாடி,

உயிரோடு கலந்திடு என்பாளோ?

என்று எனக்குள் நானே
இவ்வாறெல்லாம் நினைத்துக் கொண்டேன்?!?!

ஆனால் அவளோ
என்னை தூக்கி
உப்புமூட்டை சுமக்க வேண்டும் என்றாள்….

கறும்புத் தின்ன கூலியா?

இறைவா, உன் கருணை முகம்

காட்டி அருளிவிட்டாய்

என் முதுகுத்தண்டுகளே

சற்று கவனமாக இருங்கள்

இதோ என் தேவதை

உன்மீது பயணிக்கப் போகிறாள்

அவள் உடல் நோகாது

அவளை என் உடலோடு

சேர்த்துவிடுங்கள்

என் தோள்களே

இன்று நீங்கள் சொர்க்கத்தை

அடையப் போகின்றீர்கள்

ஆம், என் தேவதை உங்களை

அவள் சங்கொத்த கழுத்தோடு

கட்டி அணைக்கப் போகின்றாள்

அந்த அணைப்பின் சுகத்தில்

இகத்தில் பரத்தில் கழுத்தில்

காணாது போய்விடுங்கள்

சொர்க்கம் அங்கே பூந்தென்றலாய்

அணைந்திருக்க வேண்டுமல்லவா !

என் தேவதையை முதுகில்
ஏற்றிக்கொண்டு சுமந்திருந்த
அந்த சில நிமிடங்கள்
இந்த உலகமே
என் பின்னால் நின்று போனது
போல் தோன்றியது..!

ஒரு இறகை விடவும்
எடை கம்மியாக இருந்தாள் என் தேவதை !
காரணம் என்ன தெரியுமா?

அவள்தான் தேவதையல்லவா!!!

என் மனதில் வதை நீங்க

தே என்ற தேன் வந்து

எம் உயிரோடு ஒட்டிக் கொண்டது

தேவதை என்றால் வதை இல்லா தேன்

என்று புலம்பிக் கொண்டிருந்தேன் !

தூக்கிய அவளை
இறக்கி விட்டுவிட்டு
இப்போ கொடு உன் பூவிதழ் முத்தம் என்றேன்
அவளோ சிரித்துக் கொண்டே
அதெல்லாம் முடியாது என்று

மறைந்து பொய்யாய் போனாள்….

அன்று தான் தெரிந்து கொண்டேன்
தேவதையாக இருந்தாலும்

அவளும் ஒரு பெண்தானே

பொய்களுக்கு பஞ்சமா என்ன பெண்களிடத்தில்?

முத்தம் கொடுக்க மறுத்ததன் காரணம்தான் என்ன?

நான் இயல்பிலேயே அழகு கம்மிதான்

அதனால் வேண்டாம் என்றாளோ?

கேள்விகள் எறும்புகளாய் அரிக்க ஆரம்பித்தது

என்னை அவளுக்குத் தெரியாது
நான் அவளை
என் கண்களால் படமெடுத்து

இதழ்களில் முத்தமிட்டு
என் இதயத்தில் மாட்டிக்கொண்டேன் என்று…

விடைபெறும் நேரத்தில்
அவள் அன்போடு அணைத்த
அணைப்பிற்கு ஆயுள் முழுவதும்
என் உயிரோ

தேவதை இளம்தேவி என்னைச் சுற்றும் ஆவி

காதலாகிக் கண்ணீர் காணவில்லையா

ஓ நீயில்லாமல் நானா? என்ற

திரைப்படப் பாடல் வரிகளை

என் உதடுகள் உச்சரித்துக் கொண்டே இருந்தன

அத்தேவதை அருகினில் அமர்ந்து
அவள் அழகினில் மெய்மறந்து
சிரிப்பினில் விழுந்த நான்
எழ மனமில்லாமல் இமைக்கக்கூட இயலாது

பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன் ..

திடீரென்று என் கன்னம் பிடித்து

தலை கவிழ்த்தாள் என் தேவதை

எங்கிருந்து வந்திருப்பாள்?

என்று யோசித்து முடிப்பதற்குள்

மூன்று முத்தங்கள்

என் நெற்றியிலும் உச்சந்தலையிலும்
கன்னத்திலும்……

அவள் இதழ் தொட்ட குசியில்
“குச்சு மிட்டாயும் குருவி ரொட்டியும்”
சாப்பிட்ட உற்சாகத்தில் தத்தளிக்க ஆரம்பித்தேன்
குரு என்னும் தேவதையோடு………

கவிதை வாசித்து முடித்ததும் அங்கே பூரண அமைதி.  குரு என்னை வச்சக்கண்ணு மாறாமல் அப்படியே பார்த்துக்கிட்டே இருந்தார். ஞானாம்பாளோ அருமை அருமைடா அசத்திட்டே என்றாள்.  குருவோ, “ஞானாம்பா, அவனப் பிடி.  ஞானத்தைக் கத்துக்க கூட்டிட்டு வந்தா, கவி பாடி கூத்தடிக்கிறான் பாரு. பிடி அவனை” என்று பாய்ந்து வந்தார்.

நான் எங்க ஓடறது.  என்னை இருவரும் சேர்ந்து பிடிச்சுட்டாங்க.  நானோ வெலவெலத்துப் போயிருந்தேன்.  “ஏண்டா, அம்பி.  இந்த உலகத்திலேயே ஒரு ஞானம் பெற்ற குருவை, பிரமஞானியை, ஒரு சித்தனை ஒரு காதலியா, தேவதையா பார்த்தது நீ ஒருவனாத்தான் இருக்கும். ஆளப்பாரு, எங்கிருந்தா இந்த கவிதையெல்லாம் வருது?” என்றார்.

“எல்லாம் உங்ககிட்ட இருந்துதான் குரு” என்றார்.

“எல்லாம் எனக்குத் தெரியும் குரு, நீங்க சித்தர்கள் கிட்ட பேசுறப்பல்லொம் கவிதை நடையிலதான் பேசுவீங்க.  ஏதோ சங்கத்தமிழ் அரங்கம் நடைபெறுகிற மாதிரியே இருக்கும்.  உங்க வார்த்தைகளை அது கொடுக்கும் ஞான இரகசியங்களை கொஞ்சம் கொஞ்சமா உள்வாங்க ஆரம்பிச்சேன்.  அதான் இப்படி உங்களையே காதலிச்சிடலாம்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்.  நான் எப்படியெல்லாம் ஒரு பொண்ணு, காதலி இருக்கும்னு நினைச்சேனோ அப்படியெல்லாம் நீங்க மட்டும்தான் இருக்கீங்க குரு, பேசாம உங்களை லவ் பண்ணிடவா? அப்சக்சன் சொல்ல மாட்டீங்களல்ல” என்று தைரியத்தை வரவச்சுக்கிட்டு பேசிட்டேன்.

குரு கொஞ்சம் ஆடித்தான் போயிட்டார்னு நினைக்கிறேன்.  கொஞ்ச நேரம் அமைதியா இருந்தார்.  “ஞானம், இவன என்னதான் பண்றது? அப்படியே காப்பி அடிக்கிறான்” என்றார்.

“தப்பா இருந்தா மன்னிச்சிடுங்க குரு.  ஏதோ பழைய நினைவுகள் மறக்க முடியல.  அதனால என் மனசுல இருந்த காதலை உங்கமீது காட்டிட்டேன்” என்று சொல்லிட்டு அவர் கால்ல விழுந்து அழ ஆரம்பிச்சுட்டேன்.

இதை குரு எதிர்பார்க்கல. உடனே என்னை கைதூக்கி எழுப்பிவிட்டுட்டு, “எதுக்குடா அழறே?  அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல.  இந்த காதல் உணர்வுகள் சில நேரங்களில் மனசுக்கு யானை பலத்தைக் கொடுத்திடும்.  அதான் நான்தான் உன் பக்கத்திலேயே இருக்கேனே, பார்த்துக்கலாம்.  ஆக என்னை காதலியா, தேவதையா பார்க்குறியா?” என்றார்.

“கொஞ்சமா” என்றேன்.  ஞானாம்பாளோ சிரிக்க ஆரம்பிச்சது.  குருவும் சிரிக்க ஆரம்பிக்க அந்த இடம் பூந்தென்றலின் வாழிடமாகிப் போனது.

எனக்கு அனைத்தையும் கொடுத்த குருவைக் காதலிக்காமல் யாரைப் போய் காதலிப்பது? இந்த மனம் மாறும் மனிதர்களையா? அதுக்கு குருவே மேல் என்று எனக்குள் எண்ணிக் கொண்டேன்.

ஒரு குருவிடம் பிரமஞானத்தைக் கற்றுக் கொள்ளும் ஒரு சீடனின் மனோநிலை எப்படி இருக்க வேண்டும் தெரியுமா? அதைச் சொல்கிறது இந்த உண்மைக் கதை.

ஒரு சமயம் கங்கைக் கரையோரம் ஒரு வயதான குருவும் அவரது இளைய சிஷ்யனும், தங்களின் ஆசிரமத்திற்குச் செல்ல, இமயமலை கங்கையாற்றின் கரை வழியாக நடந்து கொண்டிருந்தனர். வெகு தூரம் நடக்க வேண்டிய ஒரு நிர்ப்பந்தம்; மேலும், பாதை மேடும் பள்ளமுமாக இருந்தது. ஆசிரமம் செல்லும் வழியில், அவர்கள் சற்று நிதானமாக ஓடிக் கொண்டிருந்த கங்கை நதியின் ஒரு கிளையை கடக்க நேர்ந்தது.

அங்கு, ஒரு இளம் பெண் ஆற்றின் கரையோரமாக உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவளின் வீடு ஆற்றின் மறுபக்கத்தில் இருந்ததனால், அவளுக்கு தனியாகச் செல்வதற்கு பயமாக இருந்தது. அதனால் அவ்வழியே வந்த குருவிடம் நதியைக் கடக்க உதவி கேட்டாள். அந்தப் பெண்ணிற்கோ ஆற்றில் இறங்கவே அவ்வளவு பயம். அவளின் பயத்தைக் கண்ட குரு, அப்பெண்ணின் வேண்டுகோளுக்குச் சம்மதித்துவிட்டு, அந்தப் பெண்ணை ஆற்றில் இறங்காமல், பயமில்லாமல் இருக்க வேண்டுமே என்றெண்ணி,  அவளை அவரின் தோளில் தூக்கிக் கொண்டு, எதிர்க் கரையில் பத்திரமாக இறக்கி விட்டார். அப்பெண்ணும், தக்க சமயத்தில் உதவி செய்த குருவிடம் நன்றி தெரிவித்துக் கொண்டு வீட்டிற்குச் சென்றாள். சிஷ்யன், குருவின் நடவடிக்கையை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் ஆழ்ந்த யோசனையில் மூழ்கினான்.

அவர்கள் கடினமான பாதையைக் கடந்து, கடைசியில் ஆசிரமம் வந்து சேர்ந்தனர். மிகச் சோர்வாக இருந்த போதிலும், சிஷ்யனின் மனம் அமைதி இல்லாமல, குரு தன்னிடம் ஏதாவது கேட்பாரா என்று எதிர்ப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

இறுதியாக சிஷ்யன் குருவை நோக்கி, “குருவே, பெண்களைத் தொடக் கூடாது என்ற உறுதிமொழியை மேற்கொண்டுள்ளோம்; ஆனால் நீங்களோ அப்பெண்ணை தூக்கிக் கொண்டு சென்றீர்களே;  எங்களிடம் பெண்கள் பற்றியான எண்ணமே இருக்கக் கூடாது என்று சொல்லிவிட்டு நீங்கள் வேறு மாதிரியாக நடந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள் குருவே, இது சரிங்களா?” என்று புகார் கூறினான்.

குரு சிரித்துக் கொண்டே, “நான் அப்பெண்ணைத் தூக்கிக் கொண்டு எதிர்க் கரையில்  சேர்த்துவிட்டேன். ஆனால், நீயோ அந்த பெண்ணை இன்னும் உன் மனசுல எண்ணங்களால் சுமந்துகிட்டே இருக்கே. எப்படி அந்த பாரத்தை இறக்கிவிடப் போறே?” என்று கூறினார்.

இதிலிருந்து நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது என்ன தெரியுமா?

குரு சொல்லிக் கொடுத்த எந்த பாடமாக இருந்தாலும், அதை மனதில் குழப்பிக் கொண்டு, அதன் கருத்தைத் தவறாக புரிந்து கொள்ளாமல், அந்த உறுதி மொழியின் அர்த்தத்தை மனதில் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

சதுரகிரியில் குருவோடு வாழ்ந்தபோது, நிறைய நிறைய பிரமஞானங்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருப்போம்.  அப்படி நிகழ்ந்த அற்புத ஞானப்பூக்களில் சிலவற்றை உங்களோடு பகிர்ந்து இன்புறுகிறோம்.

ஒருசமயம் அதிகாலை பிரமஞானத் தவத்தை முடிந்த கையோடு குரு சொல்லும் ஞானச் சொற்களுக்காக நானும் ஞானாம்பாளும் காத்துக் கொண்டிருந்தோம்.

குரு வந்ததும் இருவரும் அவரின் பொன்னடி திருவடிகளை எங்கள் கைகளால் தொட்டு வணங்கி நின்றோம்.  சத் விசாரம் நடக்கும்போதெல்லாம் இப்படித்தான்  செய்வது வழக்கமாக்கி வைத்திருந்தோம்.  குரு பிரம்மத்திற்கு நுழைய ஆரம்பித்தார்கள்.

கேள்வி என்னிடமிருந்து பிறக்கலாயிற்று. “பிரம்மம் என்று எதை வழிபடுகிறோமோ, அதை தேடிக் கண்டடைய முடியாது என்றும் அது வழிபடுவோரின் உள்ளுக்குள் உள்ளது என்றும் இன்று அதிகாலை தவத்தின்போது சொன்னீர்களே குருவே, ஆனால் பிரமஞானிகளாக இருக்கும் சற்குருமார்கள் அவர்களின் சீடர்களால் எப்போதுமே கடவுளாகவே வழிபடப்படுகிறார்கள்.  இதனுடைய முக்கியத்துவத்தையும் அவசியத்தையும் விளக்குங்கள்” என்றோம்.

“மகனே, குருமார்கள் கடவுளாகக் கருதப்பட்டு சீடர்களாலும் மக்களாலும் ஆராதிக்கப்படுகிறார்கள்.  ஆனால், இது வெறும் ஆரம்பம்தான், முடிவல்ல.  அனைத்து வகையான வழிபாடுகள் மற்றும் ஆராதனைகளிலிருந்தும் தனது சீடனை கடைசியாய் விடுவித்துத் தருபவர்தான் உண்மையான குரு.  ஆனால், இதனை ஆரம்பத்திலேயே அடைந்துவிட முடியாது மகனே”.

“குருவுக்கும் சீடனுக்கும் இடையே ஆரம்பத்தில் நிலவக்கூடிய உறவுமுறைகள் அன்பு சார்ந்தே பின்னிக் கொண்டிருக்கும். அது உணர்ச்சிகரமாகவும் இருக்கும்.  நீங்கள் யாரிடம் பற்று வைத்து பிரியத்தோடு அன்பு காட்டுகிறீர்களோ, அவர் உங்களுக்கு இறைவனாகத்தான் தோன்றுவார்”.

“காதலிலும் இப்படித்தான் நடக்கிறது.  காதல் செலுத்தப்படும் எதிர்ப்பால், மண்ணிறங்கி வந்த தெய்வமாகத்தான் குரு தோன்றுவார்.  இந்நிலையில் குருவுக்கும் சீடனுக்கும் இடையில் இருக்கும் உறவு மிகவும் ஆழ்ந்த மற்றும் ஆழமான பாசமாகி விடும்.  அன்றில் பறவைகளைப் போன்ற ஒரு பிணைப்பு அது.  நீங்கள் குருவின்மீது அதீத மையல் கொண்டு விழுந்துவிடுகிறீர்கள்.  இதில் தப்பேதும் கிடையாது மகனே. குருமீது கொண்ட மையல், அன்பு, காதல் கோடி நன்மைகளைத்தான் சீடனுக்கு நல்கிடும்”.

“இப்படி உங்களுடைய குருவின்மீது நீங்கள் அன்பு கொண்டுவிடும்போது, அவரை ஆராதித்து பூஜிக்க ஆரம்பித்து விடுவீர்கள். ஆனால், குருவோ இதனை வெறுமனே ஒரு விளையாட்டாகத்தான் எடுத்துக் கொள்வார்.  அவரும் உங்களைப் போலவே இவ்வுறவில் ஈடுபாடு கொண்டு இதற்கு முக்கியத்துவம் அளித்து ஆழமாய் எடுத்துக் கொண்டுவிட்டால், அவர் குருவே கிடையாதல்லவா. குருவின் திருவிளையாடல்களில் இதுவும் ஒன்று மகனே”.

“இந்நிகழ்வுகள் எப்படி ஒரு சீடனுக்கு அவன் பெறப்போகும் பிரமஞானத்திற்கு உதவும் என்பதை சிறிது யோசித்துப் பார் மகனே.  தனது குருவை அதிகமாக சீடன் தொழுது வணங்க ஆரம்பிக்கும்போது, அவன் குருவின் மிகுந்த அருகாமைக்குள் நுழைந்து விடுவான்.  அவருடன் அந்தரங்கமாய் நெருங்கி விடுவான் உன்னைப் போல.  குருவே கதி என்று சரணாகதி சித்திக்கும்.  நடப்பவற்றை அப்படி அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ளும் சிறந்த மனப்பக்குவம் சீடனுக்குள் மலர ஆரம்பித்துவிடும். இதனால் குருவின் ஞானங்களை உள்வாங்கிக் கொள்ளும் அக்கறை சீடனுக்குள் கூடிக்கொண்டே போகும்.  அவனுள் அடக்கம் நிலை பெற ஆரம்பிக்கும்.  இப்படியாக தனக்குள் தானடங்கும் அடக்கமும், குருவின் ஞானங்களை கிரகிக்கும் பக்குவமும், சரணாகதி தத்துவமும் கைகூடும்போது, சற்குரு என்ன செய்ய முயற்சிக்கிறார்? எதை விதைக்க முயல்கிறார்? என்பதை சீடனால் நன்றாக புரிந்து கொண்டுவிட முடியும்”.

“இந்த அந்தரங்கப் புரிதல் கடைசிப் புள்ளியை அடையும்போது, ஓர் அங்குல இடைவெளியை மட்டுமே பிரித்து வைக்கும்போது, ஒரு நிமிட தாமதம் மட்டுமே மிச்சமிருக்கும்போது, குருவால் சீடனை அவனது உள்நோக்கி செலுத்தும் அளவுக்குமான ஓர் ஆழமான நெருக்கம் நிலைத்து விடும்போது, தன்னிடமிருந்து சீடன் விடுதலை பெற்றுக் கிளம்பும்படி ஒரு குருவால் செய்துவிட முடியும்”.

“ஆரம்பத்தில் இது சாத்தியமே இல்லைதான் மகனே.  அவரிடமிருந்து உங்களுக்கு சுதந்திரம் தர ஆரம்பத்திலேயே குரு முயற்சி செய்யும்போது, அதனை உங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாதுதான்.  உங்களுக்கு அது விளங்கவும் செய்யாது”.

“என்னைக் கொல் என்று குரு சொன்னால் உடனடியாக நீங்கள் அவரைக் கொன்னு விட வேண்டும்.  மலையிலிருந்து கீழே குதி என்றால் நீங்கள் ஒரு நொடிகூட யோசிக்காது மலையின் ஆழம், நீளம், அகலம், பாதாளம் என்றெல்லாம் பார்க்காமல் கீழே குதித்துவிட வேண்டும்.  அவ்வளவுதான்.  அந்த அளவுக்கு குருவின் வாக்குமிது நீங்கள் அளவுகடந்த நம்பிக்கையை நிலைநிறுத்திக் கொண்டால் மட்டுமே, குருவின் பரிபூரண அனுக்கிரகத்தை, அன்பை, வாஞ்சையை உங்களால் பெற முடியும்.  இது ஒருவகையில் உங்களுடைய தகுதியையே காட்டுவதாக இருக்கிறது.  இந்நிலை உங்களுக்கு வராவிட்டால் பிறகு குருவோடு வித்தையை கற்றுக் கொள்வதென்பது கடினமான விஷயமாகவே போய்விடும்”.

“இந்த பூரண சரணாகதி நிலைப்பாட்டை உடனடியாக கொண்டுவர இயலாதுதான்.  ஆனால், மெல்ல மெல்ல இக்குணத்தை உருவாக்கிக் கொண்டு விட வேண்டும்.  இதுவொரு மிக நீண்ட ஞானப் பாதையாகும்.  இது சீடனுக்கு கைகூடி விட்டால் அதன்பிறகு குருவால் சீடனுக்காக முழுமையாக உழைக்க ஆரம்பித்து விடுவார்.  அவரின் முழு ஜென்மமே சீடனுக்காகவே இருக்கும்.  அத்தகைய குருவினை அடைய சீடன் மூன்று இலட்ச வருடங்கள் காத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் மகனே. அதன்பிறகு ஒரு யுகத்தையே குரு சீடனுக்காக தலைகீழாகப் புரட்டிப் போட்டுவிடுவார்”.

“இதெல்லாம் சீடனுக்குத் தெரிந்துவிட வாய்ப்பில்லை.  அவன் அறியாத குருவின் மறுபக்கம் இது.  சீடன் எப்போதுமே இருளில் பயணித்துக் கொண்டிருப்பவன்.  அவனின் குரு அவனை ஓர் எல்லை வரை கொண்டுபோய் விட்டுவிடுவார் குரு.  அவன் இனிமேல் ஒரு சீடன் கிடையாது.  அவனை ஒரு குருவாய் எழ வைத்து அழகு பார்ப்பார் குரு.  அவனும் சீடனின் நிலையிலிருந்து பரிணாமம் அடைந்து குருவாக எழுந்து விடுவான்.  இது நிச்சயமாக நிகழ்ந்தாக வேண்டிய பிரபஞ்ச விதி”.

“நீ ஒரு குருவாக உயர்நிலையைப் பெற்றுவிடும்போது, வேறு ஒருவரை சார்ந்திருக்க வேண்டிய தேவை முழுமையாக மறைந்து போயிருக்கும்.  உன்னால் தன்னந்தனியாக இருக்க முடியும்போது, உனக்குள் எந்தவித வலிகளும், துக்கங்களும், கிலேசமும் வேதனைகளும் கடுந்துயரமும் இல்லாதபோது, நீ உயிரோடு தனிமையில் இருப்பாய். அப்போது உனக்குள் ஒருவித பேரானந்தக் கிளர்ச்சி எழ ஆரம்பிக்கும்.  உன்னால் தொடர்ந்து அப்பேருணர்வில் திளைக்க முடிந்தால், நீ இவ்வுலகப் பற்றிலிருந்து, பிறவிக் கடனிலிருந்து விடுதலைப் பேற்றினை பெற்றுவிடுவாய் மகனே”.

“உண்மையைச் சொல்லப் போனால், ஒரு சீடன் அவனது குருவின் மிக அருகாமையில் இருக்கும்போது, அவர் அவனுக்கு ஒரு இறைவனாகவே  தோன்றுவார்.  சீடனைப் பொறுத்தவரையில் இது இயல்பான விசயம்தான்.  காரணம் அப்படிப்பட்ட குருவின் அன்பின் வெள்ளம் அமுத ஊற்றாக குருவிடமிருந்து சீடனுக்குள் பாய்ந்தோடும்”.

“குருவிடமிருந்து கருணையின் – அருளாற்றலின் அதிர்வலைகள் சீடனை நோக்கிப் பாய ஆரம்பிக்கும்.  அப்போது சீடனின் மூலாதாரமாக குருவே இருக்க ஆரம்பிப்பார். இதுதான் சீடனுக்குக் கிடைத்திட்ட – கிடைக்கப் பெறாத – மகா அற்புதமான குருவின் கற்பகக் கடாட்சமாகும். இனி சீடனின் உயிருக்குள் குரு உயிராக இருக்க ஆரம்பிப்பார். அதனால் குருவின் இந்த சுயஇருப்பு சதா சீடனுக்குள் இருந்து வருவதால், அக்கடாட்சத்தின் காரணமாக சீடன் பிரமஞானத்தில் உயர்ந்து உயர்ந்து விண்ணோடு திளைத்துக் கொண்டே இருப்பான்.  அவன் இனி சீடன் கிடையாது.  குருவின் இந்த அருகாமை உணர்வுகள் கொடுக்கும் அதிர்வலைகள் சீடனை பிரமஞானத்தில் வேறொரு பரிணாமத்திற்கு அழைத்துச் சென்று கொண்டிருக்கும்”.

“எனவே, ஒரு சீடனுக்கு அவனது குரு என்றுமே ஒரு இறைவனாகத்தான் தெரிவார் – தோன்றுவார் என்றால், அது அவனைப் பொறுத்தவரையில் பொய்யல்ல, சத்தியமே.  இறைவனையே இதுதான் உயிர் ; இதுதான் இறைவன் ; இதுதான் இறைவனின் பேருயிர் என்று தொட்டுக் காட்டிக் கொடுக்கும் குருவை அவன் இறைவன் என்று சொல்லாமல் வேறென்ன சொல்ல முடியும் மகனே.  இதிலிருந்து சீடன் தானும் இறைவனின் குழந்தையே, தன் தந்தை இறைவனே என்ற எண்ணத்தை ஊட்டித் தருபவதால் ஒரு கட்டத்தில் சீடன் தன்னை இறைவனாகவே எண்ண ஆரம்பித்துவிடுவான்.  ஒரு சற்குரு தன் சீடனைப் பார்த்து நீ கற்றுக் கொண்டிருக்கும் இந்த பிரமஞான வித்தையால் ஒருநாள் இறைவனாகவே மாறிவிடுவாய் என்று சொல்லி சொல்லியே அவனை வளர்த்து உயிர்த்தெழ வைத்துக் கொண்டிருப்பார்”.

“நினைவிருக்கட்டும் மகனே. ஒரு சீடனுக்கு சத்தியம் என்பது படிப்படியாகத்தான் வெளிப் படுத்தப்பட வேண்டும்.  அதனை முழுதுமாய் அப்படியே வெளிப்படுத்தி முன்நிறுத்த முடியாது.  அப்படி செய்துவிட்டால், அதனை தாங்கும் சக்தி சீடனுக்கு இருக்காது”.

“சத்தியத்தை அதன் முழுமையில் ஏற்க உன்னால் முடியாது.  அதனை தாங்க முடியாது.  அது படுமோசமான விளைவை உண்டுபண்ணிவிடும்.  மெதுவாகத்தான் சத்தியம் காட்டப்பட வேண்டும்.  படிப்படியாக, உன்னால் எத்தனை சத்தியத்தை கிரகித்துக் கொள்ள முடியுமோ, அத்தனை அளவுதான் வெளிப்படுத்திக் காட்டப்படும். உன்னுடைய இரத்தமாய், நெஞ்சமாய், எலும்புகளாய், உடம்பாய், எத்தனை அளவு சத்தியம் ஆக முடியுமோ, அந்த அளவு வாய்மைதான் சத்தியம்தான் உங்களுக்குள் சேதம் விளைவிக்காது.  அதனால் அந்த அளவுக்குத்தான் அனுமதி”.

“இதனால் பற்பல விஷயங்கள் பிறகுதான் குருவால் சொல்லப்படும் மகனே.  குரு விடாமல் ஞானங்களைச் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார்.  நீ தகுதியும் திறமையும் வாய்ந்தவராக வளர வளர, அவர் சொல்லும் ஞானங்களும் அட்சயம் போல வளர்ந்து கொண்டே போகும். நீ சுதந்திரமாக சிறகு விரித்து சிறகடிக்கும் அளவுக்கு மிகுந்த வலிமையும் துணிவும் கொண்ட நிறைகுடமாய் உருமாறி விடும்போது, குரு சொல்வார் : சீடனே, நான் உனக்குத் தளை, பந்தம், பற்று.  நீ இப்போது உனது இந்த கடைசி சங்கிலிப் பிணைப்பினையும் உதறிவிடு.  இந்த கடைசி அடிமை விலங்கினையும் நீ விட்டுவிடு, பிரமஞானம் என்ற இராப்பகலற்ற இடத்தில் நிலைத்திருப்பாயாக மகனே, பரிபூரணமாக ஆசிர்வதிக்கின்றோம்” என்று நீண்ட ஞானத்தை நல்கி எம் சிரசிலும் ஞானாம்பாள் சிரசிலும் அவரின் பொற்கரங்களை அழுத்தமாக வைத்து, அவரின் பிரம ஒளிக்கிரணங்களை அருள ஆரம்பித்தார்.  நானும் ஞானாம்பாளும் கண்ணீர் சொரிய இரு கரம் கூப்பி நா தழுதழுக்க அழ ஆரம்பித்தோம்.

“மகனே, ஒருநாள் இந்த ஞானங்கள் உங்கள் இருவருக்குள்ளும் மலரும். அப்போது என்னையும் கடந்து நீங்கள் சென்றிருப்பீர்கள்” என்று சொல்லி அவரின் கருணை விழிகளால் எங்கள் இருவரையும் ஆசிர்வதித்து உடனே அவ்விடத்திலிருந்து திடீரென மாயமாக மறைந்து போனார்.

எனக்கும் ஞானாம்பாளுக்கும் என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.  ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டு மௌனத்தில் இருந்தோம்.  ஞானாம்பாள் பேச ஆரம்பித்தாள்.  “சிவநேசா, குரு என்ன சொல்ல வந்தார்? எதற்காக ஆசிர்வதித்தார்? எனக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை.  குரு நம்மைவிட்டு சென்றுவிடுவாரா?” என்றாள்.

“இல்லை ஞானாம்பா.  அப்படியெல்லாம் குரு விலகிச் செல்லவே முடியவில்லை. ஏதோ ஒரு பெரிய இமாலயப் பணிக்காக நம் இருவரையும் தேர்ந்தெடுத்து வித்தைகளை உயிரூட்டி வருகிறார். ஒரு நாள் அவரில்லாமலே நாம் அவரின் பணிகளை – சேவைகளை செய்ய வேண்டும் என்பதை குறிப்பால் உணர்த்துகிறார்.  எல்லாம் குரு சித்தம் – இறைக் கருணை. வேறென்ன ஞானாம்பா.  பிரமஞானத் தவத்தை விடாது, குருவின் மொழிகளை வேத வாக்காக எடுத்துக் கொண்டு பயணம் செய்வோம்.  ஆனால், ஒன்று மட்டும் நிச்சயம் ஞானா.  விரைவில் நீயும் நானும் பிரியப் போகிறோம். இன்னும் 3 அல்லது 4 ஆண்டுகளில் இது நடக்கப் போகிறது, அது மட்டும் எனக்கு நன்றாக உணர முடிகிறது.  நீ குருவோடு வடக்கில் இருப்பாய். நானோ தெற்கில் அவரின் பணிகளை செய்ய வேண்டும் போல் இருக்கிறது.  இந்த மரங்கள் அதைத்தான் பேசிக் கொள்கின்றன.  மரங்களின் உணர்வுகளை அசைவுகளை எம்மால் நன்றாக உணர முடிகிறது ஞானா.  பார்ப்போம், நான் இப்படி உணர்வது நடக்கிறதா? இல்லையா? என்று பார்ப்போம்” என்றேன்.

சதுரகிரியின் உச்சிக்கு நிலா வந்தது. இருவரும் உறங்கப் போனோம்.  குருவும் வந்து சேர்ந்தார். மூவரும் சுந்தர மகாலிங்கம் அருகில் உறங்க ஆரம்பித்தோம்.  குருவின் கால் பிடிக்க ஆரம்பித்தேன்.  காலங்கள் உருண்டோடி விட்டன.  இன்று ஒரு குருவின் ஸ்தானத்தில் எம்மை குரு இருத்திவிட்டார்.  அவரின் பணிகளை எம்மால் முடிந்தவரை இதுநாள்வரையும் செய்து வந்தோம் ; இனியும் செய்து கொண்டு வருவோம்.  குரு இருக்க, கவலை எதற்கு என்றே குருவின் பணிகளை சிரமேற் கொண்டிருக்கின்றோம்.

இன்றைய பேச்சுரை போதும்.  மீண்டும் அடுத்த வியாழனில் சந்தித்து உரையாடுவோம்.

பிரமஞானச் பொற்சபை குருகுலத்திலிருந்து

உங்கள் ருத்ர ஷிவதா, பிரமஞானப் பொற்சபைக் குருகுலம், சேலம்.

எல்லா உயிர்களும் இன்புற்று வாழ்க !

திருச்சிற்றம்பலம் !!